Ύστερα από μήνες απουσίας,τώρα που βρήκα λίγο χρόνο είπα να ασχοληθώ με το μπλογκ μου...
Πέρασε ένα δύσκολο καλοκαίρι με πόνο,θλίψη δεν θα επαναλάβω τα όσα συνέβησαν,άλλωστε όλοι τα είδαμε,κάποιοι τα έζησαν και κάποιοι συνάνθρωποι μας δεν είναι πια κοντά μας...
Αποχαιρετούμε σιγά σιγά το καλοκαιράκι και έρχεται το φθινόπωρο με άγριες διαθέσεις.Όλοι περιμέναμε μια βροχή να σύρουν τα ποτάμια τις έγνοιες μας, τη μαυρίλα,να πλυθούν οι δρόμοι,να ποτιστεί η διψασμένη γη και αντι γι αυτά ήρθαν κυκλώνες να γκρεμίζουν τα πάντα στο περάσμά τους....Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια...πάμε προς το χειρότερο; ή τα καλύτερα έρχονται;
Πάντα έρχεται στο μυαλό μου η γιαγιά μου που έζησε φτώχεια,πόλεμο,πείνα και πάντα χαμογελούσε και μου έλεγε:-Τι να κάνουμε παιδάκι μου,και τα καλά δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα..
Δεν πρέπει να λυπόμαστε για όλα έχει μεριμνήσει ο Θεός...
Σαν αερικό σηκωνόταν νύχτα ακόμη,να ανάψει τη φωτιά στον ξυλόφουρνο με κλαδιά {που όταν ήταν ποιο νέα τα μάζευε και μόνη της} και να ζυμώσει ψωμί και παξιμάδια.
Από βραδύς είχε κοσκινίσει το αλεύρι μέσα στο ξύλινο σκαφίδι στη μια άκρη και στην άλλη είχε αναπιάσει το προζύμι.Νύχτα ακόμη λοιπόν ζύμωνε τα καρβέλια,τα σκέπαζε με κουβέρτες ωσότου φουσκώσουν.Μέχρι να κάψει ο φούρνος όπως έλεγε τα ψωμιά ήταν έτοιμα για ψήσιμο.
Μικρό κοριτσάκι ήμουν και παρατηρούσα τα όσα έκανε χωρίς να ρωτάω πολλά,άλλωστε το μυαλό μου ήταν στο παιχνίδι...
Ξημέρωνε ο Θεός τη μέρα και το σπίτι όλο κι όλο δυο δωμάτια μύριζε φρεσκοψημένο ψωμί...
Αφού τέλειωνε με τα ψωμιά έριχνε τα παξιμάδια και τα άφηνε μέσα στο φούρνο μέχρι να ψηθούν και να φρυγανιστούν.Περιττό να πω τις υπόλοιπες δουλειές που έκανε μέχρι να τελειώσει με τα ψωμιά...
Κουβαλάω αυτές τις εικόνες,τις μυρωδιές,ότι έμαθα μέσα στη ψυχή μου σαν φυλαχτό...
Πέρασαν τα χρόνια μεγάλωσα και πάντα έκανα και κάνω αυτά που μου έμαθαν αυτές οι σπουδαίες γυναίκες.Κάθε χρόνο η γιαγιά μου ''ανάπιανε''το προζύμι με το βασιλικό που έπαιρνε από την εκκλησία στις 14 Σεπτέμβρη.
-Μα πως το κάνεις γιαγιά;της έλεγα
-Να χεις πίστη παιδί μου μου έλεγε...
Κατά καιρούς ζύμωνα ψωμί αλλά πάντα με προζύμι που μου έδινε η θεία μου γιατί όσες φορές είχα προσπαθήσει με το βασιλικό δεν τα είχα καταφέρει.Φέτος όμως είπα θα τα καταφέρω!Θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς μου:-Nα χεις πίστη παιδί μου....
Και με έκπληξη είδα το προζύμι να γίνεται να φουσκώνει!η χαρά μου δεν περιγραφόταν!
Μετά από μέρες το προζύμι έφτασε μέχρι το χείλος του βάζου έτοιμο να φτιάξω ψωμάκι..
θα κρατήσω ένα κομμάτι ζύμης και θα έχω προζύμι για το επόμενο ψωμί...και έτσι συνεχίζεται για χρόνια....
Ξέρω τι θα σκεφτεί κάποιος άμα ανακατέψεις νερό με αλεύρι μετά από μέρες θα σχηματιστούν φουσκάλες λόγω του ζυμομύκητα που έχει μέσα το αλεύρι...δεν είναι απλά τα πράγματα φίλοι μου θέλει δουλειά και πίστη!
Εύχομαι να συνεχίσουμε έτσι με περηφάνια,ελπίδα δύναμη και πίστη!!!
Εύχομαι σε όλους να έχετε τη δύναμη του προζυμιού σπίτι σας όπως έλεγε και η γιαγιά μου....
