Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....

Αγαπημένη μπλοκοπαρεούλα να μαι κι εγω... 

Πέρασε ένας χρονος  και παραπάνω από την τελευταία ανάρτηση,πω!πω!πως πέρασε;Ένας χρόνος δύσκολος...για όλους μας και περισσότερο για μένα που ανέλαβα να φροντίζω την πεθερά μου με αλτσχάιμερ {alzheimer}

Το έκανα με μεγάλη μου χαρά άλλωστε δεν εργάζομαι τώρα,μένει ακριβώς πάνω από μας ισόγειο εμείς στον πρώτο αυτή οπότε σκέφτηκα γιατί να μην το κάνω τη στιγμή που ψάχναμε  κάποια γυναίκα για να την προσέχει.Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα εμπειρία με τέτοια περίπτωση σαν της πεθεράς μου,άλλωστε ποτέ δεν έχεις...

Που να ξερα όμως...

 

Έλεγα πόσο δύσκολα μπορεί να  είναι;Δεν είχα καταλάβει ότι έμπαινα σε έναν άγνωστο κόσμο για μένα αλλά και για την ίδια...Πως να της εξηγήσεις ότι έφαγε και να επιμένει ότι δεν έφαγε,ότι αυτό που τρώει δεν είναι φασόλια αλλά αρακάς,πως να της εξηγήσεις ότι αυτή που βλέπει στον καθρέπτη είναι η ίδια και όχι μια άγνωστη που έχει μπει μέσα στο σπίτι της,ότι το σπίτι που μένει είναι το σπίτι της ακόμη και τώρα θέλει να φύγει να πάει σπίτι της...Να ξυπνάει τις νύχτες και να φωνάζει να με πάτε σπίτι μου...και να σκέφτομαι τι μαρτύριο περνάει αυτή η γυναίκα να θέλει να πάει σπίτι της και να μην μπορεί και πως να την βοηθήσεις....

Να βλέπει τα παιδιά της,τα εγγόνια της,συγγενικά της πρόσωπα και να μην τους αναγνωρίζει....Κάθε μέρα και ένα καινούριο μάθημα,απογοήτευση,λύπη,να λες πως ένας τέτοιος άνθρωπος δραστήριος,έφτασε τώρα να μην μπορεί να φορέσει ούτε ένα παπούτσι...Ένας δρόμος άγνωστος δίχως να ξέρεις που σε οδηγεί γιατί καμιά μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη...
Κάθε μέρα που περνούσε και πιο δύσκολη και έπρεπε να βρίσκω τρόπους να την ηρεμώ.Τρόπους να μπορώ κι εγώ να είμαι δυνατή,υποψιασμένη ένα βήμα πιο μπροστά κάθε φορά...Εξαφάνησα τους καθρέπτες άλλους τους έβαψα έτσι ώστε να μην βλέπει αυτή την "άγνωστη"και την αναστατώνει...Σταμάτησα να της λέω: θυμάσαι;Μα πως να θυμάται δεν μπορεί να θυμηθεί κι αυτό την τάραζε...Την αφήνω να μου λέει ιστορίες από το παρελθόν χωρίς να ρωτάω για πράγματα που μπορεί να την ταράξουν...
Κι όταν έπεφτε το σκοτάδι οι σκιές γίνονταν άγνωστοι που την φόβιζαν....

Έτσι πέρασαν,περνούν οι  μέρες και οι πιο δύσκολες ακόμη δεν ήρθαν...Προσπαθω,προσπαθούμε να είναι ήρεμη να έχει ένα ιδανικό πρόγραμμα καθημερινότητας χωρίς να αποδιοργανώνεται τόσο η ίδια αλλά και όλη η οικογένεια.
Ζω στην επαρχία και οι βόλτες έξω στη φύση είναι σωτήριες...
Μην σας κουράζω άλλο θα μπορούσα να γράφω ώρες....

Έτσι πέρασε ένας χρόνος...όμως δεν σας ξέχασα συχνά πυκνά επισκεπτόμουν τα σπιτάκια σας να βλέπω τι γίνεται και να παίρνω δύναμη.Για να αποφορτίζομαι από την πίεση και το άγχος το έριχνα στις κατασκευές,έφτιαξα πολλά πράγματα άλλα τα φωτογράφισα άλλα όχι το ξέχναγα και εύχομαι τώρα που τα πράγματα είναι σε μια σειρά να σας τα δείξω.

             Εύχομαι να είστε όλοι καλά,να αγαπάτε,να χαμογελάτε και καλή χρονιά να έχουμε!!!                                                                              και θα τα λέμε!
                                                                                    Φιλιά!!