Ναι μεγάλωσα σε χωριό.....
Τότε που οι αυλές ήταν γεματες από χαμόγελα και φωνές παιδιών και δεν διαμαρτυροταν κανείς....
Παίζαμε μέχρι που αναβαν τα φώτα στο δρόμο....
Τότε που ποναγαν τα κωλομέρια μας από το ποδηλατο και δε λογαριάζαμε πονο ακόμη και όταν πεφταμε και γδερναμε τα γόνατα μας η μάνα μας το γιατρευε με λίγο βαμμα δεν παθαμε τίποτα ... Ήταν συνηθισμένο....
Τότε δεν είχαμε τηλέφωνα έξυπνα, τάμπλετ, πλευ στέισον με μια φωνή η μάνα μας έβρισκε και μαζευόμαστε σπίτι δεν χαθήκαμε ποτε....
Παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μακριά γαιδουρα πετροπολεμο, εφταπετρο,καραβανα και όταν τσακωνόμαστε ένα "δε σε έχω φίλο" ήταν αρκετό για να λυθεί η παρεξηγηση... Ακόμα και όταν γινόταν καζουρα δεν παρεξηγιομαστε την άλλη μέρα παλι παιχνιδι... Αγκαλιαζομαστε, παλευαμε, πεφταμε κατω, κυλιομαστε στα χώματα δεν αρρωστήσαμε ποτε.....
Πίναμε από το ίδιο μπουκάλι νερό, ή ένα λάστιχο απο τη βρυση ήταν αρκετό δεν κολλήσαμε τίποτα.... Οι μόνες αρρώστιες που κολλήσαμε ήταν οι παιδικες και αυτές ετσι για να ξεμπερδευουμε....Μια φέτα ψωμί και τυρί ήταν το κολατσιό μας, φέτα ψωμί βρεγμένη με ζάχαρη ήταν το γλυκό μας δεν παχυναμε ποτε.,..
Είχαμε ΦΙΛΟΥΣ αληθινούς μαζευόμαστε όλοι στην πανω γειτονιά και κανονιζαμε τι θα κάναμε
Παίρναμε τα ποδηλατα βόλτες στην εξοχή,ανεβαιναμε στα δέντρα, μαζεύαμε τζιτζίκια, αράχνες, μυρμήγκια, δε φοβόμαστε..φωναζαμε τόσο δυνατά που νομίζαμε ότι θα ξεκολλήσουν τα πνευμονια μας....κόβαμε φρουτα από όπου βρίσκαμε κάποιο δέντρο να δαμασουμε την πεινα μας χωρίς να τα πλυνουμε...δεν παθαμε τίποτα...
Πόσα λάστιχα δεν τρυπησαμε, ποσες μπαλες δε χάσαμε δεν μας ενοιαζε, δεν υπήρχε γκρίνια, απαίτηση μιζέρια...
Τα καλοκαίρια τρεις μήνες διακοπές να γυρνάμε στις παραλιες, στα βραχάκια να πιανουμε καβούρια, πεταλιδες, και να τα τρώμε επί τόπου! Χωρίς αντηλιακό με δείκτη προστασιας 50,χωρις γυαλιά ηλίου, χωρίς καπέλο., δεν είχαμε μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις, μπαλέτο, φτιάχναμε όμως κάστρα από άμμο....
Όταν άρχιζε το σχολείο με ένα μολυβι και τη μπλε γόμα,πεντε ξυλομπογιες περνάγαμε όλη τη χρονιά και ειχαμε δίψα για μάθηση... Στο διάλλειμα παιζαμε σχοινάκι, πεντοβολα, καραβανα,μπιζ.... Πηγαίναμε εκδρομές στη φυση και στο γυρισμό τραγουδουσαμε "ο κλήρος πεφτει στα αγόρια..... "
Τα αγόρια φλερταρανε τα κορίτσια στο δρόμο και όχι σε ένα τσατ ρουμ ή στο μεσεντζερ ή μήνυμα... Τρώγαμε ότι είχε μαγειρέψει η μάνα μας,μας άρεσε ή δεν μας άρεσε ...
Και το πρωι της Κυριακής δεν τρώγαμε τίποτα γιατί θα πηγαιναμε να κοινωνήσουμε..
Είχαμε ελευθερία!!! Δεν μας έκλεισαν μέσα, παιξαμε, πονεσαμε, μαθαμε, πετυχαμε, αποτύχαμε, ωριμασαμε, γίναμε υπεύθυνοι!!!
Και το σπουδαιότερο ζήσαμε σαν παιδια!!!
Πώς τα καταφέραμε;
Ναι μεγάλωσα σε χωριό και θέλω αυτά που έζησα να τα ζήσουν όλα τα παιδια, ....
Χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, χωρίς τιμωρία.... Μόνο παιχνιδι!!!
Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα θυμήθηκα όλα αυτά... Δεν μπορώ άλλο να βλέπω φατσουλες παιδιων πισω απο μάσκες στη σειρά,σε απόσταση, πισω απο τζαμαρίες μπροστά από οθόνες χωρίς χαμογελο.... με ένα αβέβαιο μέλλον....
Τα φιλιά μου και να περνατε καλά!!!
