Στη σημαία!!!!!

Αγαπημένη μπλογκοπαρεουλα σας χαιρετώ! 

Εύχομαι να είστε όλοι καλά! 

Κάτι από το παλιο αναγνωστικό που είναι χαραγμένο στη μνήμη μου μέχρι και η τελευταία σελίδα.... 

Ένα κομμάτι υφασμα μπλε, λίγο άσπρο και μέσα σε ένα απόγευμα έφτιαξα τη γαλανόλευκη... 

 Κυματίζει στο μπαλκόνι μου αγναντευοντας κι αυτή τη θάλασσα και εκεί θα μείνει.... 

Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης." Ιωάννης Μακρυγιάννης 

ΚΑΛΗ ΑΥΡΙΑΝΗ!Χρόνια Πολλά σε όλους!!! 

                    ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!!!! 

Πες της, γιατί δεν της λές Μίλα!

 Πες της, γιατί δεν της λες

- Μίλα!

- Μίλα! Γιατί δε μιλάς;

- Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!

- Μίλα! Μίλα!

Πες της… πες της… γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή. Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.

Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί, ότι κατέβηκε ορμητική δυο - δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.

Πες της, γιατί δεν της λες, ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της αγίας τράπεζας, ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε.

Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες… Πες της το. Αυτό πρέπει να της το πεις: ευλογημένη να ‘σαι. Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος. Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα.

Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της, ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θεέ μου, δική σου.

Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος. Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο. Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας, ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρσένι Ταρκόφκσι, Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας, εκδ. Ελεγεία

Αφιερωμένο στις γυναίκες που αγαπήθηκαν αγάπησαν,αγαπουν.... 

Δεύτερη ευκαιρία!!!

 Αγαπημένη παρεουλα τι κάνετε;Ευχομαι να είστε όλοι καλά. Έχω αλλάξει ποσες φορές αυτή την ανάρτηση.Αλλα γράφω τη μια μέρα άλλα την αλλη με τόσα που συμβαινουν.Τι να πρωτοσχολιασω και δεν ξέρω αν πρεπει κιόλας γιατί έχω αηδιασει από όλα. ΕΜΕΤΟΣ με μια λέξη. 

Κλεισμένοι μεσα, ενα χρόνο τώρα κάνουμε υπομονή, με θυσίες ευχόμαστε καποια στιγμή να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.Όλοι έχουμε κουραστεί πλεον . Παλι περιορισμούς, κρούσματα ,απαγορευση καραντίνα... Και αφού η καραντίνα καλά κρατεί η δημιουργία συνεχίζεται.. Τι να κάνουμε άλλο;Να δουμε τηλεόραση;Ας γελάσω γέμισε σκουπίδια!! 

Έτσι λοιπόν κι εγώ φτιάχνω ότι πεσει στα χέρια μου.Αυτη τη φορά έφτιαξα μια τσάντα απο κομμάτια υφασμάτων. Υφάσματα πολλα κάπως επρεπε να τα αξιοποιήσω. Είχα μια τσάντα όπου το εξωτερικό μέρος είχε χαλάσει. Το μέσα δεν είχε παθει τίποτα. Την ξηλωσα, κράτησα όλα τα μεταλλικά στοιχεία και μέτρησα τις διαστάσεις. 

Εδώ ενωσα τα πανακια προσθεσα και πλεχτα και τα γαζωσα. 

Εκανα διάφορους πειραματισμους και κατέληξα σε αυτό που βλεπετε. 

Πρόσθεσα και το φερμουάρ και έτοιμη! Το μόνο που μου μένει είναι το χερουλι. Μια τσάντα σε δεύτερη ευκαιρία ανοιξιάτικη μιας και μπαίνουμε σιγά σιγά στην άνοιξη🌱

Εδώ ένα χαλάκι από νήματα πλεξιματος που έχουν περρισεψει και κουρέλια από παλιες μπλουζες.(Νομίζω ότι το φωτογραφισα από την αναποδη μεριά) . Ακόμη δε το έχω τελειώσει αλλά νομίζω πως δεν θα το προχωρησω άλλο γιατί αρχίζει και βαραίνει. 

Μπορούμε να αξιοποιήσουμε πολλα πραγματα  να τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία και 

να είναι χρήσιμα.

Αυτά από μένα για την ώρα έρχονται και άλλα! 

Να προσεχετε τους εαυτούς σας και να χαμογελατε!!! 

                                  Φιλιά!!!! 

Τότε......

 Ναι μεγάλωσα σε χωριό..... 

Τότε που οι αυλές ήταν γεματες από χαμόγελα και φωνές παιδιών και δεν διαμαρτυροταν κανείς.... 

Παίζαμε μέχρι που αναβαν τα φώτα στο δρόμο.... 

Τότε που ποναγαν τα κωλομέρια μας από το ποδηλατο και δε λογαριάζαμε πονο ακόμη και όταν πεφταμε και γδερναμε τα γόνατα μας η μάνα μας το γιατρευε με λίγο βαμμα δεν παθαμε τίποτα ... Ήταν συνηθισμένο.... 

Τότε δεν είχαμε τηλέφωνα έξυπνα, τάμπλετ, πλευ στέισον με μια φωνή η μάνα μας έβρισκε και μαζευόμαστε σπίτι δεν χαθήκαμε ποτε.... 

Παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μακριά γαιδουρα πετροπολεμο, εφταπετρο,καραβανα και όταν τσακωνόμαστε ένα "δε σε έχω φίλο" ήταν αρκετό για να λυθεί η παρεξηγηση... Ακόμα και όταν γινόταν καζουρα δεν παρεξηγιομαστε την άλλη μέρα παλι παιχνιδι... Αγκαλιαζομαστε, παλευαμε, πεφταμε κατω, κυλιομαστε στα χώματα δεν αρρωστήσαμε ποτε..... 

Πίναμε από το ίδιο μπουκάλι νερό, ή ένα λάστιχο απο τη βρυση ήταν αρκετό δεν κολλήσαμε τίποτα.... Οι μόνες αρρώστιες που κολλήσαμε ήταν οι παιδικες και αυτές  ετσι για να ξεμπερδευουμε....Μια φέτα ψωμί και τυρί ήταν το κολατσιό μας, φέτα ψωμί βρεγμένη με ζάχαρη ήταν το γλυκό μας δεν παχυναμε ποτε.,.. 

Είχαμε ΦΙΛΟΥΣ αληθινούς μαζευόμαστε όλοι στην πανω γειτονιά και κανονιζαμε τι θα κάναμε

Παίρναμε τα ποδηλατα βόλτες στην εξοχή,ανεβαιναμε στα δέντρα, μαζεύαμε τζιτζίκια, αράχνες, μυρμήγκια, δε φοβόμαστε..φωναζαμε τόσο δυνατά που νομίζαμε ότι θα ξεκολλήσουν τα πνευμονια μας....κόβαμε φρουτα από όπου βρίσκαμε κάποιο δέντρο να δαμασουμε την πεινα μας χωρίς να τα πλυνουμε...δεν παθαμε τίποτα... 

Πόσα λάστιχα δεν τρυπησαμε, ποσες μπαλες δε χάσαμε δεν μας ενοιαζε, δεν υπήρχε γκρίνια, απαίτηση μιζέρια... 

Τα καλοκαίρια τρεις μήνες διακοπές να γυρνάμε στις παραλιες, στα βραχάκια να πιανουμε καβούρια, πεταλιδες, και να τα τρώμε επί τόπου! Χωρίς αντηλιακό με δείκτη προστασιας 50,χωρις γυαλιά ηλίου, χωρίς καπέλο., δεν είχαμε μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις, μπαλέτο, φτιάχναμε όμως κάστρα από άμμο.... 

Όταν άρχιζε το σχολείο με ένα μολυβι και τη μπλε γόμα,πεντε ξυλομπογιες περνάγαμε όλη τη χρονιά και ειχαμε δίψα για μάθηση... Στο διάλλειμα παιζαμε σχοινάκι, πεντοβολα, καραβανα,μπιζ.... Πηγαίναμε εκδρομές στη φυση και στο γυρισμό τραγουδουσαμε "ο κλήρος πεφτει στα αγόρια..... "

Τα αγόρια φλερταρανε τα κορίτσια στο δρόμο και όχι σε ένα τσατ ρουμ ή στο μεσεντζερ ή μήνυμα... Τρώγαμε ότι είχε μαγειρέψει η μάνα μας,μας άρεσε ή δεν μας άρεσε ... 

Και το πρωι της Κυριακής δεν τρώγαμε τίποτα γιατί θα πηγαιναμε να κοινωνήσουμε.. 

Είχαμε ελευθερία!!! Δεν μας έκλεισαν μέσα, παιξαμε, πονεσαμε, μαθαμε, πετυχαμε, αποτύχαμε, ωριμασαμε, γίναμε υπεύθυνοι!!! 

Και το σπουδαιότερο ζήσαμε σαν παιδια!!! 

Πώς τα καταφέραμε;

Ναι μεγάλωσα σε χωριό και θέλω αυτά που έζησα να τα ζήσουν όλα τα παιδια, .... 

Χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, χωρίς τιμωρία.... Μόνο παιχνιδι!!! 

Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα θυμήθηκα όλα αυτά... Δεν μπορώ άλλο να βλέπω φατσουλες παιδιων πισω απο μάσκες στη σειρά,σε απόσταση, πισω απο τζαμαρίες μπροστά από οθόνες χωρίς χαμογελο.... με ένα αβέβαιο μέλλον....

            Τα φιλιά μου και να περνατε καλά!!! 

"Δεν πεταμε τίποτα!! "

     Αγαπημένη μπλογκοπαρεουλα σας χαιρετω. 

Ο καιρός μας τα χάλασε λίγο, έπρεπε εδώ που τα λέμε,γιατί μέχρι και πριν μια βδομάδα γυρνούσαμε με τα κοντομάνικα. Όλο το διάστημα της απουσίας μου έφτιαχνα πραγματα.Φροντίζοντας άτομο με Αλτσχάιμερ εν καιρό καραντίνας ήταν για μένα οι κατασκευές ψυχοθεραπεία. Ευτυχώς που ζω στην επαρχία, εχω το χωραφακι μου με τον κήπο τις κοτουλες μου έτσι και αυτό βοήθησε να μην λαλησω!! 

Το καλοκαίρι που μας περασε τον  ελευθερο χρόνο που έβρισκα τον περνουσα στην αγαπημένη μου θάλασσα παρεα με τις φιλενάδες μου και τα παιδια μας. Έτσι να ξορκίσουμε το κακό από την καραντίνα και για να παρουμε δυναμη για τον χειμώνα που ερχόταν ξέροντας ότι δεν θα ήταν ευκολος. Πολλές φορές έχοντας γίνει μια μεγάλη παρεα μας έβρισκε το ηλιοβασίλεμα να συζητάμε και να χαζευουμε το απέραντο γαλάζιο.. 

Μια μέρα λοιπόν βρήκα στην παραλια σανίδες που τις είχε ξεβράσει η θάλασσα. Ε δεν έχασα ευκαιρία το μάζεψα λέω κάτι θα το κάνω. Οι φίλες μου που με ξέρουν μου είπαν "αντε να δουμε τι θα φτιάξεις παλι"

Το πηρα στα χέρια μου και άρχισε η μεταμόρφωση.. 

   

Όμως είχα βρει και κάτι άλλο δίπλα σε έναν κάδο αυτή τη φορά. Ένα ξύλινο παιδικο παλιο κρεβάτι. Δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω!! Το φόρτωσα στο αμάξι, το έφερα σπίτι και αυτό. Το έτριψα το περασα ένα χέρι με χρώμα κιμωλιας, λουστραρισμα και ήταν έτοιμο να παρει τη θέση που του άξιζε

Βουαλά!!!Έκοψα μια σανίδα τη βιδωσα και έγινε ραφι στο μπαλκόνι μου!! 

Τοποθετησα κάποιες γλάστρες,ένα παλιο φαναράκι, ένα θαλασσοξυλο, ένα παλιο παντζουρι ήρθε κι αυτό να δέσει με την "παρεα".Απο κατω βλέπετε τα σανίδια τα περασα μόνο με λουστρο και με στενσιλ έκανα το σχέδιο. 

Το παλιο τραπέζι ήρθε να συμπληρώσει όλο το σκηνικό. Ήταν η παρεουλα μου τα πρωινα του καλοκαιριού απολαμβανοντας το καφεδάκι μου... 

Και για να τελειώσω για σήμερα τις κατασκευές έχω μια σιδερένια ντουλάπα στο μπαλκόνι και αυτή, την έβαψα γκρί και με στενσιλ έκανα το σχέδιο μόνο μπροστά όπως βλέπετε. 

Εδώ είναι  τελειωμενο. 

Αυτά αγαπημένη παρεα που με μάθατε να δίνω σε πραγματα μια δεύτερη ευκαιρία. Που με μάθατε την δημιουργική ανακύκλωση και όπως λέει η Ρένα 

"Δεν πεταμε τίποτα!!! "

Καλό Σαββατοκύριακο!!!