.........και το ταξίδι ξεκινά..........

Καλημέρα φίλες μου!!!Εδώ και μέρες κάνω τις βόλτες μου στα μπλογκάκια σας και βλέπω όλα αυτά τα υπέροχα παλιά αντικείμενα που παρουσιάζετε ύστερα από την πρόσκληση της Ρένας.

Μας άναψε φωτιές πάλι!!!

Παλιά αγαπημένα αντικείμενα λοιπόν και το ταξίδι ξεκινά......

ένα ταξίδι μαγευτικό,ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο..που έχει στις αποσκευές του τη νοσταλγία,τις μνήμες,τα αρώματα.....

Εγώ έχω πολλά  από την γιαγιά μου κυρίως υφαντά που τα είχε υφάνει μόνη της στον αργαλειό...

κοφτά......

                      ένα από τα υφαντά που έχω και του έχω πλέξει δαντέλα και το έχω κάνει τραπεζοκαρέ...

τα πιατελάκια της που μας σέρβιρε γλυκό του κουταλιού σταφύλι.........

......αυτή η εικόνα ήταν της μητέρας μου..ακόμα τη θυμάμαι στον τοίχο εκεί στο σπίτι στο χωριό....

...και το αγαπημένο μου το λυχνάρι (λύχνος)της γιαγιάς μου που της το είχε δώσει η πεθερά της....πόσο χρονών είναι δεν ξέρω.....αυτό της κρατούσε συντροφιά...με αυτό ονειρευόταν.....
και όταν ακόμη ήρθε το ρεύμα σε κάθε απομακρυσμένο χωριό και σε κάθε ταπεινό σπίτι η γιαγιά μου εξακολουθούσε και το άναβε.....

Έχω κι άλλα πολλά..ένα σίδερο,το χερόμυλο που άλεθαν το στάρι (φέτος άλεσα κι εγώ στάρι εκεί..μια πολύ κοπιαστική δουλειά....)το σκαφίδι που ζύμωνε και άλλα...Η γιαγιά μου μου έλεγε πολλές ιστορίες...ζύμωνε ψωμί με αλεύρι από στάρι που το είχε θερίσει η ίδια το είχε σπείρει ο παππούς μου,το είχε κόψει στο χερόμυλο...έπιαναν αποβραδίς το προζύμι,σηκωνόταν νύχτα να ανάψει το φούρνο με τα ξύλα και 7 η ώρα το πρωί τα ψωμιά ήταν έτοιμα!Ύστερα ακολουθούσαν οι υπόλοιπες εργασίες...δύσκολη ζωή.....είχαν όμως δύναμη,γιατί είχαν αγάπη,όλες οι δουλειές γίνονταν με κέφι,δεν υπήρχε άγχος.....
Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα....τα έχουμε όλα με το πάτημα ενός κουμπιού όμως δε μας ευχαριστεί τίποτα...ανοίγεις την τηλεόραση όλο σαχλαμάρες...παίρνεις τηλέφωνο ακούς προβλήματα...κοιτάς γύρω σου να βρεις μια καρδιά ανοιχτή να μιλήσεις αλλά τίποτα !Και ύστερα μες στη μοναξιά σου αναπολείς τα παιδικά σου χρόνια...αναζητάς εκείνη τη φωτίτσα από το λυχνάρι,τις βόλτες στην εξοχή και τις επιδρομές στον μπαξέ του γείτονα...τα ματωμένα γόνατα και τα λιωμένα παπούτσια από το παιχνίδι...τις γειτονιές....
    Συγνώμη αν σας κούρασα φίλες μου...όμως έτσι νιώθω....μένω σε χωριό,ζυμώνω και αν χρειαστεί θα αλέσω και στάρι,και θα κάνω μπάνιο ζεσταίνοντας νερό και θα πλύνω στο χέρι γιατί δε θέλω να ξεχάσω και γιατί θέλω τα παιδιά μου να μάθουν να επιβιώνουν...Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον......
Να σαι καλά Ρένα για την όμορφη ιδέα που είχες!!!!
                                               Καλή εβδομάδα σε όλους!!!!!!