Μοναξιά....

  Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει....Η Μαρίνα άπλωσε νωχελικά το χέρι της προσπαθώντας  να το κλείσει.Χουζούρεψε για λίγο,στο μυαλό της ακόμη στριφογύριζαν αριθμοί και ιατρικοί όροι.Όλη νύχτα διάβαζε.Φοιτήτρια της ιατρικής έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για το πολυπόθητο πτυχίο.
   Άνοιξε τα μάτια της και με μιας πετάχτηκε από το κρεβάτι.Ντύθηκε γρήγορα γιατί την περίμενε ο καθημερινός της αγώνας...
   Γυμνάσιο πήγαινε όταν μια σπάνια ασθένεια καθήλωσε την μητέρα της στο κρεβάτι.
Φάρμακα,θεραπείες τίποτα όμως δεν ήταν αρκετό για να την κάνει να σταθεί στα πόδια της και να περπατήσει.Τότε ήταν,που η Μαρίνα αποφάσισε πως ήθελε να γίνει γιατρός.Το ήθελε πολύ.
   Κάθε μέρα έπρεπε να φροντίζει τη μητέρα της,τον μικρό της αδερφό,να κάνει τις δουλειές του σπιτιού,να διαβάζει.Με τον μισθό του πατέρα και με μια σύνταξη της μάνας δύσκολα τα έβγαζαν πέρα.Δεν είχαν παράπονο.Το μόνο παράπονο ήταν που δεν υπήρχε θεραπεία για την μάνα...
    Τρεις φορές την εβδομάδα κανόνισε να πηγαίνει σε ένα γηροκομείο να κρατάει συντροφιά σ' έναν ηλικιωμένο.Ήθελε να πληρώνει η ίδια τα προσωπικά της έξοδα.Η μητέρα της είχε αντίρρηση δεν ήθελε να κουράζεται.Πόσες φορές δεν έκλαψε που δεν μπορούσε πια να βοηθάει τα παιδιά της,που την έβλεπε να αγωνίζεται μόνη.
   Δεν είχε καταλάβει πόση ώρα στεκόταν και παρατηρούσε τον ηλικιωμένο άντρα.Η κόρη του της είχε πει πως ήταν δύστροπος,ξεροκέφαλος,απότομος.
-Γεια σας κ.Κώστα είμαι η Μαρίνα...
-Και γω τι θες να κάνω;τη διέκοψε,απότομα.
-Είμαι η κοπέλα που θα σας κρατάει συντροφιά,δεν σας εξήγησε η κόρη σας;
-Η κόρη μου...είπε και κούνησε το κεφάλι του...
   Πέρασαν τρεις δύσκολοι μήνες για τη Μαρίνα.Ο κ.Κώστας δε συνεργαζόταν καθόλου,έκανε τα δικά του.
  Ένα απόγευμα η Μαρίνα είχε καθυστερήσει,λόγω ενός προβλήματος της μητέρας της.Όταν έφτασε είδε τον κ.Κώστα,να την περιμένει με αγωνία.
-Έλα που είσαι,γιατί άργησες της είπε!! Το θαύμα είχε γίνει....Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν ήρεμες,με γέλια και πειράγματα!
    Αυτό που απασχολούσε τη Μαρίνα ωστόσο,ήταν η απουσία της κόρης του.Όλο στο τηλέφωνο μιλούσαν για να μαθαίνει νέα του.Ήταν πολυάσχολη.<<Χρειάζεται κάτι ο πατέρας μου δεσποινίς της έλεγε,ναι εσένα ήθελε να της πει αλλά δεν τόλμησε...>>
   Ούτε που κατάλαβε πως έφτασε στην κλινική η Μαρίνα,το τηλεφώνημα της διευθύντριας την είχε αναστατώσει!Ο κ.Κώστας έπαθε κρίση άσθματος και η κατάστασή του χειροτέρεψε.
-Έλα βρε κοπέλα μου μπας και τον ηρεμήσεις λίγο!!
-Εδώ είμαι κ.Κώστα κάντε υπομονή θα περάσει κι αυτό...σας παρακαλώ...
   Τράβηξε τη μάσκα με το ένα του χέρι και με το άλλο της κράτησε το χέρι και ψέλλισε:
-Μη φύγεις....μείνε...
-Πρέπει να βρω την κόρη σας,να την ειδοποιήσω και στην ανάγκη θα πάω εγώ η ίδια να τη φέρω σέρνοντας!!Σας παρακαλώ...
-Μείνε εδώ σου είπα!!και της έσφιξε κι άλλο το χέρι.Έγειρε το κεφάλι του και έκλεισε τα μάτια.Το πρόσωπό του ηρέμησε.
  Ήρθε η κόρη του που ήταν σαστισμένη.
-Αργήσατε κ. Μαίρη της είπε η Μαρίνα και έφυγε από το δωμάτιο.Έφτασε κλαίγοντας στο σπίτι της και έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της!!
-Μάνα μου δε θα σε αφήσω ποτέ!!!

Αυτή είναι η ιστορία μου για την φωτογραφία που επέλεξε για μένα η Ανέσπερη-Ζωή στο δρώμενο της Μαρίας που εξελίσσεται με μεγάλη επιτυχία!Κάποια στοιχεία του κειμένου είναι αληθινά...Ήθελα εδώ να πω πως όταν είδα τη φωτογραφία ανατρίχιασα ολόκληρη!Το μόνο που δεν περίμενα!Η μητέρα μου που δεν ζει πια ήταν ανάπηρη για δεκαοχτώ χρόνια.Με έμαθε πολλά κυρίως αξιοπρέπεια υπομονή,δύναμη...Με την ιστορία μου ήθελα να τονίσω αυτά και την απέραντη μοναξιά των ηλικιωμένων ανθρώπων...
Ελπίζω να τα κατάφερα!Zωή σε ευχαριστώ!!
Με τη σειρά μου παραδίδω τη σκυτάλη στη Ρένα με την παρακάτω φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο.Ρενάκι μου σου εύχομαι καλή επιτυχία!!

                                                        Καλό μήνα σε όλους!!!!