''Ξημέρωσαν Χριστούγεννα''μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία

-Τι λες θα τα καταφέρεις και αυτή τη φορά;είπε ο θείος στην ανιψιά του που στεκόταν όρθιος,με ανήσυχο ύφος...
-Μα και βέβαια θείε μου...το ρωτάς;μείνε ήσυχος εγώ θα φροντίσω για όλα όπως πάντα...η μάνα μου να γίνει καλά...είπε η κόρη αποφασιστικά....
Άραγε πόσο βάρος μπορεί να κρύβουν αυτές οι λέξεις για να μπορεί να τις σηκώσει ένα παιδί;
Την αγκάλιασε και τη φίλησε χωρίς να πει τίποτε άλλο....
Η μάνα.... χρόνια την ταλαιπωρούσε μια σπάνια ασθένεια που είχε φωλιάσει στο κορμί της και την έτρωγε,όπως τρώει το σαράκι το ξύλο και την είχε καθηλώσει στην καρέκλα.....Μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία χωρίς αποτέλεσμα.η καρδιά της κρεμόταν σε μια κλωστή πλέον,το κορμί της την είχε εγκαταλείψει....Πάντα ήταν δυνατή τώρα όμως δεν είχε πια δυνάμεις.
Οι γιατροί δεν ήξεραν τι να της κάνουν....
Τέσσερα παιδιά,ένας σύζυγος όλοι περίμεναν από αυτήν.Μοναδικό της στήριγμα η κόρη της...που ανέλαβε καθήκοντα μάνας στην ηλικία των δεκατεσσάρων.....και τώρα έπρεπε να αναλάβει ακόμα ένα....  
Ο θείος χρόνια στην Αμερική είχε συζητήσει με τους γιατρούς για την σπάνια ασθένεια της αδερφής του και τον διαβεβαίωσαν ότι μια νέα θεραπεία θα έφερνε καλά αποτελέσματα,μόνο ότι έπρεπε να νοσηλευτεί εκεί αλλά άγνωστο για πόσο...
Ήρθε λοιπόν στο χωριό να το συζητήσει και να πάρει τη μάνα,τα έξοδα θα τα αναλάμβανε όλα αυτός μιας και η οικογένεια δεν είχε χρήματα.Άνοιξη,όμορφη εποχή,ο καιρός είχε αρχίσει να ζεσταίνει...έπρεπε για να να ζεσταθούν λίγο και οι ψυχές τους μήπως και έφευγε αυτό το μαύρο πέπλο που είχε σκεπάσει την οικογένεια...Η απόφαση πάρθηκε....
Μια βαλίτσα όλες κι όλες οι αποσκευές γεμάτη με ελπίδες,γεμάτη με όνειρα....Λες αυτή η χώρα να βοηθούσε τη μάνα;ήταν η τελευταία τους ελπίδα...
Ο αδερφός της,την πήρε αγκαλιά,άλλωστε μόνο τα κόκαλα είχαν απομείνει και την έβαλε στο αμάξι.
Με δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησε τα παιδιά της,τον άντρα της χωρίς να μπορεί να ορθώσει λέξη...Το μόνο που κατάφερε να πει ήταν -να προσέχετε...Τι άλλο να πει μια μάνα στα παιδιά της σε τέτοιες καταστάσεις;Τι να πει αυτή η πονεμένη μάνα..πόσο πέτρα να κάνει την καρδιά της;
Τα μικρά έμειναν να την κοιτούν χωρίς να καταλαβαίνουν το μόνο που ήξεραν ήταν ότι η μάνα τους δεν ήταν καλά κανείς δεν τους εξηγούσε...Το αμάξι έφυγε ώσπου χάθηκε...για κάποιο διάστημα θα ζούσαν χωρίς τη μάνα....και δεν ήξεραν αν θα την ξανάβλεπαν...
Ο καιρός περνούσε με την κόρη να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα για ακόμη μια φορά με όλες τις δυσκολίες του χωριού......να φροντίζει τα μικρότερα αδέρφια της να μη τους λείψει τίποτα,να μαγειρέψει,να βρει ένα πιάτο φαΐ ο κουρασμένος πατέρας...να συγυρίσει,να πλύνει,να ψωνίσει τι δύσκολο είναι να πάρεις τη θέση μιας μάνας!'Ομως τα κατάφερνε η μάνα της της είχε μάθει τα πάντα!Η γιαγιά βοηθούσε κι αυτή όπως μπορούσε....Μόνη παρηγοριά τα νέα που έφταναν από την μακρινή Ήπειρο και αυτή τη φορά ήταν καλά....Η μάνα μπόρεσε να σηκωθεί από την καρέκλα και να κάνει λίγα βήματα με βοήθεια βέβαια.
    Τα βράδια η κόρη προσευχόταν σε μια άλλη ΜΑΝΑ...
-Σε παρακαλώ, φέρτην γρήγορα πίσω....μήπως ζητούσε πολλά;ζητούσε τη μάνα της,τη φίλη της,την αδερφή της....κουράστηκε,όμως έπρεπε να δείξει θάρρος,υπομονή,για τα αδέρφια της,τον πατέρα της,τη μάνα της,που ήταν εκεί και έπρεπε να είναι ήσυχη για να πάει καλά η θεραπεία.Είναι όμως ποτέ ήσυχη μια μάνα;
Πέρασε το καλοκαίρι,ήρθε το φθινόπωρο,τα παιδιά ξεκίνησαν το σχολείο....
  Πέρασαν οχτώ ολόκληροι μήνες,οχτώ μήνες στενοχώριας,φροντίδας,θλίψης,πόνου,προσμονής....Αυτή τη φορά η νοσηλεία είχε κρατήσει πολύ...Έφτασε ο Δεκέμβρης.Που και που έβλεπες κανένα φωτάκι σε κάποιο παραθύρι...Η κόρη δεν είχε στολίσει τίποτα...δεν είχε διάθεση,άλλωστε ήταν τόσες οι δουλειές που έπρεπε να κάνει και κείνο το δέντρο που είχαν αγοράσει από τον μπακάλη είχε μαδίσει πια...που να βρεθούν τα λεφτά για άλλο;
    Τα χαρμόσυνα νέα επιτέλους έφτασαν,βάλσαμο στην πονεμένη οικογένεια,η μητέρα θα ερχόταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα!!Η κόρη έπρεπε να ετοιμάσει το σπίτι να το κάνει να αστράφτει,να κρεμάσει καθαρές κουρτίνες,να τινάξει τις κουρελούδες,να σκουπίσει τις αυλές...ήξερε τι έπρεπε να κάνει....
Έφτασε ο καιρός....παραμονή Χριστουγέννων....Κρύο...ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά.Η οικογένεια μαζεμένη γύρω από τη σόμπα προσπαθούσε να ζεσταθεί....περίμεναν....ο πατέρας κάθε τόσο ανακάτευε τη φωτιά,η κόρη γύριζε στα δωμάτια να δει αν όλα ήταν στην εντέλεια..και περίμεναν...Μα γιατί δεν περνάει η ώρα γρήγορα όταν το θες;Είχε κολλήσει το ρολόι....
    Το ταξί σταμάτησε έξω στην αυλή,ο ταξιτζής πάτησε την κόρνα...Ήρθε!!!Ήρθε η μάνα!!!Τα παιδιά πετάχτηκαν έξω να την δουν!Ακολούθησε ο πατέρας και ύστερα η κόρη..Αιώνες φάνηκαν οι ώρες ώσπου να ρθει.....
Η πόρτα άνοιξε,ο ταξιτζής προθυμοποιήθηκε να την βοηθήσει η μάνα όμως του έγνεψε όχι...σαν να του έλεγε τώρα μπορώ μόνη μου....''Έφυγα στην αγκαλιά τώρα γυρίζω όρθια!''
Τα παιδιά έτρεξαν να την αγκαλιάσουν αλλά την κοιτούσαν σαν να μην τη γνωρίζανε...Αυτή τα φιλούσε και τους έλεγε πως μεγάλωσαν!Η κόρη στεκόταν πίσω ανήμπορη να πιστέψει αυτό που έβλεπε...δεν μπορεί να είναι η μάνα μου αυτή συλλογιζόταν...που πήγε αυτή η αδύνατη γυναίκα με τα μεγάλα μαύρα μάτια;
 Αυτό που έβλεπε μπροστά της ήταν ένας φουσκωμένος άνθρωπος....Τι της έκαναν Θεέ μου;Γιατί;Πώς άλλαξε έτσι;
Η μάνα της χάιδεψε το πρόσωπο...
-Δεν με αναγνωρίζεις παιδί μου;Η κόρη έπεσε στην αγκαλιά της και ξέσπασε σε κλάματα.....Μα πώς;
-Καλά είμαι παιδί μου,μόνο που τα φάρμακα που παίρνω με άλλαξαν αλλά θα συνέλθω δε γινόταν διαφορετικά....Πάμε μέσα τώρα...Η βαριά κορτιζόνη που έπαιρνε την πάχυναν αλλά μόνο έτσι μπόρεσε να σηκωθεί.
Ο ταξιτζής κατέβασε τις πέντε βαλίτσες και έφυγε.Όλοι μαζεύτηκαν στο σπίτι είχε νυχτώσει πια....
Και τι δεν είχαν μέσα αυτές οι βαλίτσες!! 
Άνοιγαν τις βαλίτσες,ρούχα,παπούτσια,πιάτα,κατσαρόλες και τι δεν είχε κουβαλήσει η καημένη η μάνα...αλλά αυτό που δεν περίμεναν να δουν ήταν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο!Ολόκληρο δέντρο κουβάλησε με τα στολίδια και τα φωτάκια.Όλα τα είχε σκεφτεί....Αμέσως άρχισαν να στολίζουν το δέντρο χαζεύοντας τα υπέροχα στολίδια και που και που έβγαιναν επιφωνήματα χαράς...Η μάνα γελούσε,όλοι γελούσαν...Το χαμόγελο είχε επιστρέψει μετά από πάρα πολύ καιρό στα χείλη τους.Έμειναν να μιλούν μέχρι αργά είχαν τόσα να πουν.....
Ξημέρωσαν Χριστούγεννα.....η κόρη σηκώθηκε πρώτη,για να πάει στην εκκλησία έπρεπε να ευχαριστήσει ΚΑΠΟΙΑ....Ξύπνησε τ' αδέρφια της,ντύθηκαν και έφυγαν....
Όταν γύρισαν από την εκκλησία το σπίτι ήταν ζεστό,οι μυρωδιές των φαγητών σε τρέλεναν....μυρωδιές από μάνα...Τα παιδιά χάρηκαν τόσο πολύ...Η κόρη κάθισε δίπλα στη σόμπα να ζεσταθεί....
-Κάθισε παιδί μου,να ζεσταθείς λίγο της είπε η μάνα....θα τα ετοιμάσω εγώ όλα σιγά σιγά...
    Το μεσημέρι η οικογένεια μαζεύτηκε γύρω από το τραπέζι....Η μάνα με δυσκολία έκανε βήματα και προσπαθούσε να σερβίρει,κάτω από το άγρυπνο μάτι της κόρης να την βοηθάει χωρίς να την φέρει σε δύσκολη θέση.Ήταν ευτυχισμένη γιατί είχε καταφέρει να σηκωθεί και να είναι πίσω πριν τα Χριστούγεννα.Όλοι ήταν ευτυχισμένοι γιατί μετά από πάρα πολύ καιρό ήταν και πάλι μαζί και ειδικά μια τέτοια μέρα,ημέρα Αγάπης για να γιορτάσουν...για πόσο;για την ώρα δεν είχε σημασία....

Είναι η συμμετοχή μου για πρώτη φορά στις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες της Αριστέας
Η ιστορία αυτή είναι αληθινή και είναι κάποια Χριστούγεννα που με έχουν σημαδέψει....
και αφορά τη μητέρα μου....
Θέλω να σας πω να αγαπάτε τους γονείς σας,με όλα τα καλά και τα άσχημα που έχουν με όλα τα λάθη τους...και να τους το λέτε όσο ζουν γιατί όταν ''φύγουν''είναι αργά....
Θέλω να ευχαριστήσω τη μάνα μου για αυτό που είμαι,το οφείλω σε εκείνη,....
Χρόνια καλά Χρόνια πολλά σε όλους!!!!